Tom Raes is niet bepaald te spreken over het feit dat Temptation Island weer is begonnen. De Belgische columnist van Humo haalt uit naar onder meer de deelnemers, de presentatoren en bovenal het concept van de serie.
Temptation Island-deelnemers zijn ‘klaplopers’: “Die loop je niet op goed geluk tegen het lijf”
Raes laat optekenen: “De tortelende koppels in ‘Temptation Island’ vertoonden als vanouds al barsten bij hun aantreden. Zo vond de vriend van Elke het niet fijn als ze dronk, wat sneu is als je op het punt staat af te zakken naar een tropische negorij waar zelfs de dienstdoende muskieten een alarmerend promille vertonen.”
“Twee kandidaten hadden al voor hun deelname ampele ervaring in buitenechtelijke sponden: die scheefpoepers leken zich nu bij voorbaat al betrapt te voelen, al kon dat ook aan de kamerbrede aanwezigheid van Rick Brandsteder liggen, die me het typevoorbeeld lijkt van iemand die er in z’n apenjaren lol aan beleefde om de vleugels uit vliegen te pulken. Van die hobby heeft hij nu zijn beroep gemaakt – het is niet iedereen gegeven. Ik neem me bij deze ook voor dra een mening te vormen over de presentatiestijl van Annelien Coorevits. Zodra ze er één machtig is, begin ik eraan.”
‘De verleiders ambiëren nu ook al tijdelijke onsterfelijkheid’
“Beweren dat er geen moeite gekropen is in het samenstellen van dat kandidatenbestand, zou onjuist zijn, want zulke klaplopers loop je volgens mij niet op goed geluk tegen het lijf”, stelt de Belgische journalist verder. “De genaamde Gianni ging bijvoorbeeld weleens met z’n vrienden naar de hoeren: terwijl zijn kameraden tegen betaling de vleselijke liefde verbruikten, bleef hij dan naar eigen zeggen altijd aan de bar wachten. Ooit zal hij voor die zelfbeheersing beloond worden, maar niet hier. Een ander koppel had zich uit gedurig wantrouwen ingeschreven. ‘Want zelfs Beyoncé wordt bedrogen’, verklaarde het vrouwtje. En nu jij weer..”
“De zogeheten verleiders, die ook nu klaarblijkelijk tijdelijke onsterfelijkheid ambieerden, namen zich stuk voor stuk voor geen medelijden te tonen met de kandidaten. Het was ook het enige wat ze vooraf niet chirurgisch hadden laten implanteren. Naar de schade die ze zullen aanrichten, werd aldoor vooruitgeblikt in korte flitsen in zwart-wit, stiekem buitgemaakt op een indroevige realiteit, die een troost- en vreugdeloos rampetampen beloofden onder akelige hotellakens. Er was ook een nieuwigheidje deze keer: een gong. Elke slag op dat ding zou verkondigen dat er op het belendende eiland alweer iemands eega voor de bijl was gegaan. Hoeveel vernuft slechte mensen aan de dag kunnen leggen als ze hun medemens tormenteren is al sinds de middeleeuwen genoegzaam bekend. Zelfs Beyoncéweet dat naar verluidt.”
De volledige column van Tom Raes namens Humo vind je hier.